Beste mensen
Gezien niet iedereen graag non-fictie leest, breng ik graag een fictie boek onder de aandacht. Ik ben niet de eerste die hier iets over schrijft en hoop ook niet de laatste te zijn, want voor mij is het ‘het’ fictie boek in deze mensonwaardige tijden, dat iedereen ter reflectie zou gelezen moeten hebben.
Begin 2021 verscheen het boek ‘Cyriel’ van Eline Trenson, een boek dat ze schreef naar aanleiding van de pano reportage uit 2017 over de wantoestanden in Woonzorgcentra (WZC). Trenson beschrijft het turbulente leven van de 92-jarige Cyriel die zich vrijwillig laat opnemen in een WZC. Om zich nog mens te voelen, om nog een stem te hebben, om nog van enige relevantie te zijn…gaat hij aan het schrijven. Trenson doet haar lezers lachen, huilen, ongemakkelijk voelen…maar houdt bovenal een spiegel voor. Zijn we werkelijk bereid financiële winsten te plaatsen boven menswaardigheid? Zijn excel sheets en dubble digit ebita’s belangrijker dan het mens-zijn? Het wegsteken en uitsluiten van ouderen van dagen, het reduceren van mensen op leeftijd als ware het kleine lastige kinders, die we al dan niet letterlijk in het gareel dienen te houden, die we volproppen met antidepressiva om het laatste stukje menselijkheid dat hen rest de kop in te drukken, enz. Het was allemaal al aanwezig vóór 2020. Deze degoutante maatschappelijke houding ontplofte helemaal vanaf het uitroepen van de pandemie. Het boek had met andere woorden op geen beter moment kunnen verschijnen.
Eline Trenson trekt de beerput van de wansmakelijke maatschappelijke houding – maximale winst boven menselijkheid- wat al weelderig tierde in het ouderen epicentrum vóór 2020, helemaal open. Het verband met de huidige tijdsgeest kruipt tussen elke letter in het boek. Deze maatschappelijke houding lijkt pandemisch geworden met een monsterlijk snelle transmissie binnen en tussen bevolkingsgroepen van alle standen en leeftijden.
Ook de schone schijn, valse beweringen en de confrontatie tussen mooie woorden en de realiteit druipen uit haar werk. Een contrast dat eveneens vulkanisch ontplofte in 2020. Was de leuze niet dat we alles in het werk moesten stellen de kwetsbaren, de ouderen te beschermen? En wat toonde de realiteit?
Zij kregen de nodige beschermingsmaterialen niet, elementaire en noodzakelijke hulp werd hen ontzegd, ze werden letterlijk af- en opgesloten in hun kamers, hadden honger en dorst, …, als kers op de taart hadden ze het recht niet meer hun geliefden te ontvangen, moesten ze sterven in bittere eenzaamheid en werd een waardig afscheid hen ontnomen.
Kwantiteit boven kwaliteit? Niet voor niets dat amnestie international een rapport schreef over de geschonden mensenrechten in WZC’s. Hoeveel van hen hierdoor het leven lieten, is een open doch pertinente vraag!
Het pijnlijke aan de zaak is dat de oorzaak van dit soort wantoestanden die zich heden ten dagen uitstrekt over de ganse maatschappij gelegen is in gemaakte beleidskeuzes. Een verantwoordelijkheid die niet opgenomen wordt, wel in de tegendeel, ze wordt in de schoot geworpen van de bevolking. Of het nu over een WZC of de zorg in het algemeen gaat, men wil doen geloven, dat indien u solidair bent, menselijkheid zal zegenvieren over financieel gewin!
Uw beleidsmakers, dienaars van het volk of dienaars van de grote economie?
‘Cyriel’ is niet zo maar een verhaal, het legt de pijnpunten van onze maatschappij open en bloot! Dankjewel voor dit prachtige werk, Eline!
EEN MAATSCHAPPIJKRITISCHE VISIE 