Dat projecten als Clare Francis (De Morgen, 12/03/2018) welgekomen zijn, mag als een paal boven water staan. Te vaak wordt er gefraudeerd met onderzoeksresultaten de ene al wat extremer dan de andere al dan niet aangestuurd door het ego, ‘zogezegd’ onafhankelijke reviewers of bedrijven. De reden? Het grote gelijk, macht en geld.
Het wordt de vraag hoeveel boeken, (empirische) artikels en getuigenissen er nog moeten verschijnen vooraleer men er oor naar heeft, vooraleer de onderzoekswereld zelf onderzocht wordt op ‘realiteitsgetrouwe’ weergave ongeacht de gebruikte methodologie?
Het artikel uit De Morgen van maandag 12/03/2018 stipt meteen een belangrijk pijnpunt aan. Vele onderzoekers zijn medeonderzoekers of ondergeschikten van de geviseerde wetenschapper. Monddood.
Dat vele wetenschappers pas ‘spreken’ nadat men de banden brak met de desbetreffende instelling of het desbetreffend bedrijf brengt vaak weinig soelaas…gehoord word je als je net verbonden bent. Een paradox die weinig aan de verbeelding overlaat.
Het wordt niet alleen hoog tijd dat zulke wanpraktijken het daglicht zien, het wordt eveneens hoogtijd dat de wetenschap en dan voornamelijk diens steeds feller wordende unilaterale en dogmatische methodiek onder de loep genomen worden. Zulke studies en artikels bestaan, maar vinden zelden toegang tot de felbegeerde A1 journals niet omdat ze kwalitatief te wensen overlaten, maar wel omdat het het huidig geïdealiseerde empirische veld op losse schroeven zou zetten, het veld waar deze journals net hun bestaansrecht halen…ego, macht en geld.
Huidige wetenschap of het systematisch geordend geheel van weten en van de regels waarmee verdere kennis verkregen kan worden, is eerder een ideologie die doorsijpelt op zowat alle gebieden van onze Westerse maatschappij. Echter realiteit leert ons dat deze richtlijnen of niet toegepast worden want onhaalbaar of aan de laars gelapt worden want levert niet de gewenste resultaten, het leert ons dat onderzoeksresultaten zelden of nooit gerepliceerd (kunnen) worden… dat het onderzoeken van gefragmenteerde stukken realiteit niet strookt met diens complexiteit.
Een pleidooi tegen wetenschap? Absoluut niet! Een pleidooi voor goed en kritische wetenschap? Ja zeker, maar niet één volgens de huidige geïdealiseerde Popperiaanse ‘geloofsovertuiging’ wat slechts één ‘visie’ is op wetenschap!
De vraag wordt: Wat zou er nodig zijn om ‘de huidige visie’ op wat ‘goede’ en ‘echte’ wetenschap is te laten gaan? Wat is de falsificeerbaarheid van de Popperiaanse filosofie? Is het niet zo dat een gedachtegoed dat aanspraak maakt alles binnen een bepaald domein te verklaren eerder behoort in het veld van de pseudowetenschappen? Laat ons eerlijk blijven, op de geschiedenis van de wetenschap kan men zich niet beroepen, gezien aanzienlijk geaccepteerde theorieën de regels van de wetenschap aan de laars lapten. Men kan zich eveneens beroepen op bewijsvoering, geschiedenis leert ons dat bewezen theorieën verworpen werden en verworpen theorieën terug aanvaard…huidige tijd leert ons dat het lijvige web of science bulkt van tegenstrijdige resultaten zelfs indien dezelfde methodologie toegepast werd…elk argument kent zijn tegenargument…de waarde ervan berust op een subjectief oordeel dat al dan niet de consensus draagt….maar zoals iedereen weet, is ook consensus een vluchtig gegeven en heeft het geen inherent bewijs van correctheid. Meer zelfs, de consensus kleurt onderzoeksresultaten. Niet waar? Natuurlijk wel. Moest dit niet zo zijn dan zou men nog steeds biologisch wetenschappelijke bewijzen vinden over de inferioriteit van de vrouw, een onderzoeksthema dat hot was rond het fin de siècle; dan zou homoseksualiteit nog steeds in de bijbel van de psychiatrie (DSM) staan pronken….een minuscule greep uit de realiteit der wetenschappen.
Het categoriaal, unilateraal en dogmatisch benaderen van de realiteit strookt niet alleen niet met de realiteit, het is simpelweg klinkklare onzin en mijn inziens een katalysator voor fraude binnen de wetenschap.
EEN MAATSCHAPPIJKRITISCHE VISIE 